Ik geloof dat er een heilige communie tussen mensen mogelijk is. En dat vind plaats als alle oordeel is verdwenen, wanneer er een werkelijke openheid is waarin de ander zich kan tonen. Volgens mij is dit de belofte die ik voel hangen boven een intieme relatie. De heilige communie. Het heilig samenzijn. Het is iets uitzonderlijks, het is een attractor, iets waarnaar de dingen zich kunnen ontwikkelen. De dingen betekent hier de psyche van de mens. Want volgens mij heeft de psyche een bepaalde ‘vorm’ nodig, een bepaalde flexibiliteit, bepaalde inzichten, een bepaalde ongehechtheid, die het mogelijk maakt om iemand anders werkelijk te kunnen zien. Om in communie met iemand te zijn. Al die psychische krachten, krachten van oordelen, van vasthouden aan de eigen overtuigingen, het idee van waarheid bezitten, van de maat zijn voor de ander, oordelen over de ander waardoor het idee ontstaat dat je iemand wel kent, waardoor het ontdekken stopt.. er zijn zoveel krachten die er voor zorgen dat je de ander maar voor een klein deel ziet, of alleen een projectie van je eigen ideeën. En het is zó moeilijk te zien hoe werkzaam dit is, omdat je zo samenvalt met de inhoud van je psyche. En je hebt zo de behoefte om je vast te houden, om zeker te weten, omdat openheid ook onzekerheid is, niet weten wie de ander is.. niet weten hoe het werkt, de eigen overtuigingen relativeren, open staan… is beangstigend. Het is moeilijk om de toestand van een geest voor te stellen waarin wél ruimte is voor de ander, zonder de consistentie van jezelf te verliezen. Daarom is de communie iets dat te maken heeft met de ontwikkeling van de geest, de ontwikkeling van de psyche, zodanig dat het van een ‘solide’ toestand naar een meer ‘vloeibare’ toestand gaat, een vormbaarheid, plooibaarheid, veranderlijkheid, die geen weerstand oproept, maar juist nieuwsgierigheid en vreugde.

Het is de moeite meer dan waard om te leren hoe we tot elkaar moeten komen, hoe we tot communie kunnen komen, en welke ideeën en concepten daarin toxisch en verdeeldheidzaaiend zijn en welke juist behulpzaam. Het heeft veel te maken met kennis over wie we zijn, zelfkennis, en kennis van mens-zijn, hoe de psyche werkt en ideeën en taal,  de relativiteit van ons kennen, hoe waarheid iets heel ongrijpbaars is, en hoe het je versteent als je gelooft het te bezitten, hoe communiceren werkt, hoe je jezelf tot uitdrukking brengt, hoe je de ander uitnodigt zich te laten zien, hoe je een veilige sfeer schept, hoe je omgaat met vreemdheid, met de ‘alienness’ van de ander, de anderheid van de ander, en hoe je niet dwingt, niet pusht, niet oplegt, niet domineert. Dit hele ontwikkelproces zit verweven in de ontwikkeling van menszijn

Het is het waard te ontdekken wat een heilige communie is, wat dat voor ervaring is. Ik ken die diepte van samenzijn niet, maar ik voel de aantrekkingskracht ervan.. en het is voor mij een reden om een relatie met iemand te verdiepen.

Dit gaat voorbij aan de exacte inhoud van de psyche, maar het betreft de kwaliteit en eigenschappen van de psyche.. en dat zit in het vermogen om zich open te stellen, om de ander met eerbied als een ander te kunnen zien, om zich de ander waarachtig voor te stellen.

Wij weten dat de ander een mysterie is,
Verhuld achter gestalten en maskers,
Een groot geheim, zoals wij allemaal.
Een lichtgevend geheim, dat iets in ons zoekt.
Wij geloven in onze onwetendheid, daarom zoeken wij,
daarom vragen wij, daarom zijn wij nooit klaar met ontdekken.